MUZEOTERAPIJA: Prvi simpozijum kipara u Bihaću 1967. godine

MUZEOTERAPIJA: Prvi simpozijum kipara u Bihaću 1967. godine.

U jubilarnoj 1967. godini, a u povodu 25-godišnjice Prvog zasjedanja AVNOJ-a i „Bihaćke republike“, naš Muzej koji se tada zvao „Muzej AVNOJ-a i Pounja“, organizirao je od 15. jula do 15. avgusta prvi simpozijum kipara u Bihaću. U radu Simpozijuma učestvovalo je šest kipara iz Jugoslavije koji su isklesali u kamenu bihacitu, po jednu monumentalnu skulpturu čije su idejne skice i rješenja prethodno usvojene od stručnog žirija Simpozijama. Žiri u sastavu: profesor Boško Karanović, profesor Hakija Kulenović, Vladimir Herljević, akademski kipar, Zvonko Diklić, direktor učiteljske škole i Krešimir Ižaković, kustos Muzeja, izvršio je izbor kipara prema prijedlogu likovnih udruženja iz pojedinih republika i pokrajina bivše Jugoslavije.

Na Simpozijumu su stvorene skupture:“Materinstvo u NOB-u“, Save Sendića; „Majka i dijete“, Pere Jelisića; „Slobodna forma-odmor u prostoru“; Milene Lah, „Ženski Torzo“; Marije Ujević; „Narikače“, Ante Dabre i „Frulaš“, Ratka Petrića. Ambijetalni i drugi uslovi rada umjetnika tokom trajanja Simpozijuma bili su vrlo povoljni. Umjetnici su radili na zelenom travnjaku prohladnog i sjenovitog bihaćkog parka, uz samu rijeku Unu. Kamen je bio dovezen i postavljen na specijalna postolja uoči samog početka rada Simpozijuma u dimenzijama prema zahtjevu umjetnika. Šest kipara iz Tuzle, Beograda i Zagreba u sjeni visokih stabala gradskog parka, dlijetima i sjekirama su klesali podatni bihacit, ostvarujući svoje zamisli u bogatim, raskošnim i ekspresivnim formama.

Bišćani su bili domaćini kiparima i u idućoj 1968. godini, dvojici braće, Dragu i Dušanu Tršaru, da bi u 1969. godini, na prijedlog Alije Pozderca, tadašnjeg predsjednika Republičkog fonda za kulturu, na osnovu pozitivnih iskustava u Počitelju i, dakako, dotadašnjem radu u Bihaću, kiparski ljetni simpoziji bio premješten iz Bihaća u Ostrožac.

Od tada pa do danas prošlo je više od pola stoljeća. Kipari, učesnici prvog i drugog simpozijuma u Bihaću, razišli su se svojim kućama, noseći u sebi trajne i neizbrisive uspomene na Bihać, njegovo kulturno naslijedje, prekrasne pejzaže i ljude, koji su ih primili kao dobrodošle i drage goste. Bišćanima zauzvrat, ostavili su više vrijednih ostvarenja koja i danas ukrašavaju zelene površine Bihaća i skladno se uklapaju u milje grada, čineći ga zanimljivijim, raznovrsnijim i, svakako, vrijednijim. Na skulpture smo se već navikli, pored njih su mladi decenijama ugovarali sastanke, a oni najmladji igrali svoje bezbrižne igre.

I tako nižu se decenije kao stepenice vremena, a samo patina na navedenim skulpturama nas podsjeća da je došlo vrijeme da se povede računa o onome što je do danas stvoreno, što će u krajnjoj konsekvenci još više razviti interes javnosti za naš grad, prije svega one iz svijeta umjetnosti. Ali, i drugi gosti, domaći i strani turisti, kojih je svake godine sve više u našem gradu traže odgovore na mnoga pitanja: kad su izložene skulpture nastale, ko im je autor, iz kojeg kamena su klesane i slično. Zato, da bismo skulpture i njihove autore izvukli iz anonimnosti, da bismo najzad, dali potrebna objašnjenja posjetiocima, u turističke prospekte bi trebalo unijeti podatke o skulpturama.