U RALJAMA FIKRETA ABDIĆA
Prva velikokladuška pješadijska kasnije je preimenovana u 521. brigadu. Taj naziv nosila je i bila u sastavu Petog korpusa ARBiH sve do 29. septembra 1993. godine i proglašenja tzv. autonomije. Miljković se kao tadašnji komandant brigade suočio s velikim iskušenjima, uslijed čega je i njegov život bio doveden u pitanje jer su autonomaši Fikreta Abdića upali naoružani u komandu brigade tražeći od njega da im prepusti komandu.
“Poslije napada koji se desio 27. aprila uža komanda nije se mogla nositi s tim problemom. Tadašnji komandant Mehmed Koštić razriješen je zbog neizvršavanja dužnosti i on se kasnije stavio na stranu tzv. Autonomne pokrajine i njenih paravojnih formacija. U julu 1993. godine ustabilili smo tu liniju. Nakon Koštića, za komandanta brigade postavljen je Izet Latić, ali je i on bio u raljama Fikreta Abdića. Zatim sam ja imenovan za komandanta brigade i na njenom čelu sam bio samo petnaest dana. Bilo mi jasno da se neke stvari rade kako bi se došlo do političkog prevrata u okrugu Bihać. Kao komandant sam imao ovlaštenja i obaveze u smislu izvještavanja pretpostavljene komande, a Fikret Abdić bio je kolektivni član Vrhovne komande.
Je li to bila neka jaka igra iz međunarodne zajednice da na sva moja izvještavanja i prijedloge komanda tada nije mogla ništa poduzeti? Došli su mi Fikretovi komandanti, a među njima i Latić, ali ja nisam podlegao njihovom utjecaju, nakon čega su oni zahtijevali da odstupim kako bi oni preuzeli komandu. Odbio sam to, uzeo svu dokumentaciju koju sam kao komandant imao i rekao im da me puste ili ću ih ubiti. Izašao sam ponijevši svoje stvari, a sa mnom još petnaestak ljudi s kojima sam se zaputio u Bužim na teritorij koji je držala 505. brigada”, priča naš sagovornik.
Pobjegavši od “autonomije”, Nijaz Miljković poveo je i određen broj vojnika, od čega je formiran odred koji je pridodat 505. bužimskoj brigadi i koji je dejstvovao u zoni njene odgovornosti. U julu 1994. godine Velikokladušani su osjetili potrebu da sve svoje jedinice koje su bile rasute spoje i oforme svoju brigadu koja pripada 5. korpusu ARBiH.
“Komandant korpusa Atif Dudaković imao je sluha za to. Vidio je da je to, na neki način, i političko pitanje. Jer, ako nema Kladušana da se bore za Veliku Kladušu, šta je onda to? A bilo je Kladušana koji su se borili za Bosnu i Hercegovinu i prvi su ustali protiv ‘autonomije’. Tako smo mi, po naredbi komandanta Dudakovića, pristupili formiranju 506. oslobodilačke brigade, koja je imala tri čete i vrlo malo ljudstva. Oformili smo komandu u rejonu Mrcelji kod škole i polahko s 505. brigadom zauzeli kladuške položaje i na kraju s njima prvi ušli u Veliku Kladušu 21. augusta 1994. godine.
Tada su brigadi počeli pristupati brojni Kladušani, te smo u novembru 1994. godine imali dva bataljona, od kojih je jedan držao područje centra grada, a drugi rejon Vrnograča. 506. brigada je imala veliki moral i želju da se bori protiv ‘autonomije’. Obični ljudi bili su zbunjeni i ubačeni u tu Fikretovu mašineriju, ali su polahko prilazili nama. Tako sam u operaciji ‘Sana 95’ imao oko 1.200 ljudi i krenuo u oslobađanje teritorije Sanskog Mosta. To je, pored borbe za oslobađanje Velike Kladuše, ujedno i najznačajniji doprinos velikokladuške brigade u borbi za slobodu Bosne i Hercegovine. U toj operaciji sam teško ranjen, a rat je ubrzo stao”,
